Η ΤΡΟΧΟΝΟΜΟΣ ΛΕΞΗ
Δύο λέξεις όλες κι όλες μας χρειάζονταν.
Μία για μας και μία για τους άλλους.
Να προχωρούν πιασμένες από το αμοιβαίο τους χεράκι.
Επάνω τους στηρίχτηκαν τα όνειρα ο χρόνος και η τέχνη
-φτύσανε αίμα αυτές οι δύο για να συγγράψουν όλα
τα βιβλία.
Όλες οι άλλες μεταμφίεση. Δήθεν πταισματοδίκες
δήθεν ο κόμπος στην άκρη της κλώστης
τάχατες το κεφάλαιο για να χτιστούν ξενοδοχεία
περισσοτέρων αισθημάτων.
Τίποτα απ’ όλα αυτά. Απλώς, μια τυχερή παμπόνηρη
σύμπτωση με ότι ήταν ήδη έτοιμο από τη μέσα γλώσσα
να φταίξει, κόμπος να δεθεί, να γίνει ξενοδόχος.
Απλώς, το ανελέητο μαστίγωμα για να επιταχύνεται
και να αφηνιάζει ο τονισμός των πεπρωμένων.
Απάλλαξε με αχρηστία από δαύτες.
Πάρε την νύχτα είναι ωφέλιμη μονάχα για τα αστέρια.
Πάρε και το ευέλικτο ζίκ ζάκ περασμά της
μέσα από τις αγκαθωτές βραγιές της αστροφεγγιάς
κι ούτε μια γρατζουνιά στη μαύρη τήβεννο της .
Κι αν κάπου βρεις τη λέξη κορυφή να με προλογίζει
με ανταύγειες που παράπεσαν απ’ το χαζό φεγγάρι
πάρτην κι αυτή – κατέβηκα.
Άσε μου το θεό
να τον φυλάει η προσευχή μου από κάθε κακό
εκείνον, τα παιδιά μου και όλους τους δικούς Του.
Πάρε το καουμπόικο καπέλο του ονείρου
κατεβασμένο χαμηλά πάνω στα μάτια
να μην αναγνωρίζεις τι πεθύμησες
σερίφη για ληστή.
Το ρήμα είμαι πάρε κλίνε το αργά
Ήταν ήταν ήταν
να δείς τι κόσμο γνώρισα
κατά την διάρκεια του λυπήθηκα που ήτανε πολύ.
Πάρε το ναι. Ποιος ξέρει, αν δεν το είχα πεί ίσως
να πήγαιναν προς ένα καλύτερο αμοιβαίο τα όχι.
Όχι όχι αυτό. Αυτό δεν σου το δίνω. Άστο κάτω.
Το θέλω το ξημέρωμα. Κάθε που ξεπροβάλλει απ΄ τη στροφή
του μισοσκόταδου αιωρούμαι να διακρίνω ανεβασμένη
στον πιο ψηλό τον πιο αγωνιώδη οφθαλμό μου
αν είναι ακόμα ή δεν είναι πιασμένο αμοιβαία
με της διάρκειας μου το μικρό τρεμάμενο χεράκι.
